လက္ရွိ တစ္ႏွစ္သားအစိုးရ၏ အရိပ္အာဝါသေအာက္တြင္ ရန္ကုန္တုိင္းေဒ သႀကီး လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္ ေရႊလင္ဗန္းစက္မႈဇုန္၌ အလြန္ထူးျခားေသာ က်ဴးမ်ိဳးစိတ္သစ္တစ္မ်ိဳး ႀကီးထြားျဖစ္ထြန္းလာေၾကာင္း ၾကားသိရ၏။ အမည္ ကို ‘ပိတ္ဆုိ႔က်ဴး’ (Blockade Squatter)ဟု ေခၚဆိုႏုိင္၏။ ဤကမ႓ာေျမေပၚ တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံတည္း၌သာ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ထြန္း ရွင္သန္ လာသည့္ က်ဴးမ်ိဳးစိတ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရ၏။
ယခင္ က်ဴးမ်ိဳးစိတ္မ်ားကို ျပန္ေျပာင္းေျပာလိုပါေသးသည္။ ႐ိုး႐ိုးသားသား အိမ္ရာမဲ့ က်ဴးေက်ာ္မ်ားအား အစစ္အမွန္က်ဴး (Real Squatter)ဟု ေခၚ၏။ က်ဴးေက်ာ္မည့္ ေနရာသို႔ ဦးစြာေရာက္ရွိၿပီး ေနာက္မွ ေရာက္လာသူမ်ားကို မိမိဦးထားေသာ ေနရာအခ်ိဳ႕အား ျပန္လည္ငွားရမ္းၿပီး စားေသာက္ေန ထိုင္ၾကေသာ က်ဴးအမ်ိဳးအစားကို ဦးပိုင္က်ဴး (Landlord Squatter)ဟု ေခၚ၏။ တတိယအမ်ိဳးအစားမွာ က်ဴးေက်ာ္ရာမွာ တရားဝင္ အခြင့္အေရး ရရွိ လွ်င္ ေရာင္းစား၍ က်ဴးအျဖစ္ လုပ္စားေနသူမ်ားျဖစ္ၿပီး စီးပြားျဖစ္က်ဴး (Professional Squatter)ဟု ေခၚဆိုသူမ်ား ျဖစ္ေပသည္။
စတုတၳအမ်ိဳးအစားမွာ အုပ္စုလိုက္ ေျဗာင္ဝင္က်ဴး၍ ‘လာမထိနဲ႔ မီးပြင့္သြား မယ္’ဟု ဟစ္ေႂကြးၿပီး ဥပေဒအရ အေရးယူလွ်င္ တုတ္၊ ဓားကိုင္၍ အၾကမ္း ဖက္ရင္ဆုိင္ေလ့ရွိေသာ ‘မင္းမဲ့စ႐ိုက္က်ဴး’(Anarchistic Squatter) ျဖစ္၏။ ပၪၥမေျမာက္က်ဴးမွာ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္လယ္ယာေျမဥပေဒအရ လယ္ယာေျမကို အျခားနည္းသံုးစြဲခြင့္ရရွိေသာ္လည္း ေျမငွားစာခ်ဳပ္ ဆက္လက္ေလွ်ာက္ထား မႈ မျပဳေတာ့ဘဲ အေဆာက္အအံု ေဆာက္လုပ္ အသံုးျပဳေနၾကသူမ်ားျဖစ္ၿပီး ၎တုိ႔အား စာရင္းဝင္က်ဴး (Registered Squatter)ဟု ေခၚဆို၏။
ယခုေနာက္ဆံုးေပၚ က်ဴးမ်ိဳး စိတ္သစ္မွာမူ စက္မႈဇုန္ရွိ စက္႐ံု ဝင္ေပါက္ေရွ႕ ကြန္ကရစ္လမ္းမေပၚ၌ တဲထိုးၿပီးေနေသာ က်ဴးမ်ားျဖစ္၍ ‘ပိတ္ဆုိ႔က်ဴး’ဟု ဆုိ ရျခင္း ျဖစ္၏။ အမွန္စင္စစ္ ၎တုိ႔သည္ မိသားစုေနေရးအတြက္ ရည္ရြယ္ က်ဴးေက်ာ္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ အျခားရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ရပ္ျဖင့္ က်ဴးေက်ာ္ျခင္း သာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရေပသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ခန္႔က စက္မႈ ဇုန္တည္ေထာင္စဥ္ လယ္ေျမအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးမရရွိခဲ့၍ ယခုကဲ့သို႔ စက္႐ံု မ်ားေရွ႕တြင္ က်ဴးေက်ာ္ပိတ္ဆုိ႔ၿပီး က႐ုဏာေၾကး သိန္း ၂၀၀ ခန္႔ ေတာင္းခံ သည္ဟု ဆုိၾက၏။ လူ ၁၀ ဦးမွ ၄၀ ဦးအထိရွိၿပီး ေငြမရမခ်င္း မဖယ္ေပးႏုိင္၊ အမႈဖြင့္လွ်င္လည္း ဂ႐ုမစုိက္၊ လယ္ေျမမ်ား အသိမ္းခံရျခင္းအတြက္ စက္႐ံု ပိုင္ရွင္က ေငြေပးမွသာ ဖ်က္သိမ္းမည္ဟု ေငြညႇစ္သည့္ သေဘာျဖစ္ေန၍ ‘ေငြညႇစ္က်ဴး’ (Black nail Squa-tter)ဟုလည္း ေခၚဆုိႏုိင္မည္ျဖစ္၏။
ေရႊလင္ဗန္းစက္မႈဇုန္ရွိ ျမတ္ေရႊနဒီကုမၸဏီက ၎တုိ႔အား သိန္း ၁,၂၀၀ ေပး ခဲ့ရေၾကာင္း၊ United Beauty Palace က က်ပ္သိန္း ၁၉၀ ေပးခဲ့ ရေၾကာင္းႏွင့္ Ever Plastic စက္႐ံုက ၂၅ သိန္း အသီးသီး ေပးခဲ့ ရေၾကာင္း လည္း သိရွိရ၏။ စက္႐ံုတစ္႐ံုေရွ႕တြင္ ပိတ္ဆုိ႔၍ တဲထိုးျခင္းေၾကာင့္ လုပ္ငန္း ထိခိုက္နစ္နာသျဖင့္ ၎တုိ႔၏ လုပ္ရပ္ကို အေရးယူေပးရန္ စက္႐ံုအတြင္းရွိ အလုပ္သမားမ်ားက ဆႏၵျပခဲ့ၾကေၾကာင္းႏွင့္ အလားတူပိတ္ဆုိ႔မႈမ်ားမွာ ၇ မႈမွ်ရွိေနၿပီဟု စာရင္းခ်ဳပ္ၿပီး ေျပာသူကလည္း ေျပာၾက၏။
အမွန္စင္စစ္ ေရႊလင္ဗန္းစက္မႈဇုန္ တည္ေဆာက္ျခင္းအတြက္ ေဆာက္ လုပ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန၊ ၿမိဳ႕အိုးဦးစီးဌာနသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၆ ႏွစ္ကာလ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္က လယ္ေျမတစ္ဧကလွ်င္ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ က်ပ္ ၂၀,၀၀၀ ႏႈန္းျဖင့္ စုစုေပါင္းဧက ၁,၁၀၀ အတြက္ ေငြက်ပ္ ၃၇၃ သိန္းေက်ာ္ ကို လယ္သမားမ်ားအား ေပးအပ္ခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၆ ႏွစ္ က ေငြက်ပ္ ၂၀,၀၀၀ ဟူသည္ လက္ရွိအခ်ိန္ကာလတြင္ အဆေပါင္း ၁၀၀ နီးပါးႏွင့္ပင္ ညီမည္ထင္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထိုစဥ္ကာ လ ေရႊလင္ ဗန္းေက်းရြာ၌ ေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့ေသာ ၄၀ ေပ × ၆၀ ေပ အိမ္ရာေျမကြက္ တစ္ကြက္၏ တန္ဖိုးသည္ ၂ သိန္းခန္႔သာရွိၿပီး ယခုအခါ သိန္း ၂၀၀ ခန္႔ ရွိေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရ၏။ ဤေနရာ၌ ပိတ္ဆုိ႔က်ဴးေက်ာ္သည့္ လယ္သမား ဆုိသူမ်ားအနက္ အခ်ိဳ႕က ၎တုိ႔သည္ သီးႏွံဖ်က္ဆီးမႈ ေလ်ာ္ေၾကးကိုသာ တစ္ဧကအတြက္ က်ပ္၂၀,၀၀၀ ရရွိခဲ့ၿပီး လယ္ေျမေလ်ာ္ေၾကး မရပါဟု ေျပာ ဆုိသံမ်ား ၾကားရ၏။ ဤအခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ထုိစဥ္ကာလ ႏုိင္ငံေတာ္၏ ဘ႑ာေငြစာရင္းမွ ထုတ္ေပးေသာ ေလ်ာ္ေၾကးေငြမ်ားသည္ လယ္ေျမေလ်ာ္ေၾကး သာလွ်င္ျဖစ္သျဖင့္ ၎တုိ႔၏ ဆႏၵအေလ်ာက္ ေခါင္း စဥ္ေျပာင္း ေျပာဆိုမရႏုိင္ေပ။ ထို႔အျပင္ ေရႊလင္ဗန္းစက္မႈဇုန္ဟူသည္ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္လြန္ကာလမွ ေဖာ္ထုတ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး စိုက္ပ်ိဳးသီးႏွံမ်ား ဖ်က္ဆီး ခံရျခင္းႏွင့္ ပ်က္စီးျခင္းမ်ား လံုးဝမရွိခဲ့ေၾကာင္းလည္း သိရွိရျပန္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သီးႏွံမ်ား ဖ်က္ဆီးခံရျခင္းႏွင့္ ပ်က္စီးျခင္းအ တြက္ ေပးေသာ ေလ်ာ္ေၾကးျဖစ္ပါသည္ဟူေသာ ေျပာဆုိခ်က္ကို လက္ခံ၍ မရႏုိင္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရ၏။
ထိုကဲ့သို႔ ပိတ္ဆုိ႔သူမ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၇ ႏွစ္က လယ္သမားအစစ္အမွန္မ်ား ဟုတ္၊မဟုတ္ အျငင္းပြားေစရန္အတြက္ ဦးပိုင္အတြက္ အမွတ္ႏွင့္တကြ ေလ်ာ္ေၾကးေပးအပ္ခဲ့သည့္ စာရင္းျဖင့္ တိုက္ဆုိင္စစ္ေဆးသင့္၏။ ၎စာရင္းကို ထန္းတပင္ ေျမစာရင္း႐ံုးႏွင့္ လိႈင္သာယာ မယတတုိ႔ ျပဳစု အတည္ျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး စာရင္းလက္ခံမ်ား၊ ေငြေပးေခ်မႈစာရင္းမ်ား အခိုင္အမာ ရွိေနေသးေၾကာင္း၊ သိရွိရသျဖင့္ မျဖစ္မေန စစ္ေဆးသင့္သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ လယ္သမားျဖစ္ပါလ်က္ လံုးဝမရရွိဘဲ စာရင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါမူ ထိုစဥ္က မည္သည့္အတြက္ နစ္နာမႈကို အေၾကာင္းမၾကားခဲ့သနည္းဟု ေမးစရာရွိ၏။ ထို႔အျပင္ ၎တုိ႔ရရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ ေလ်ာ္ေၾကးကုိ မေက်နပ္၍ တဲထိုးပိတ္ဆုိ႔ၿပီး စက္႐ံုပိုင္ရွင္မ်ားကသာ ၎တုိ႔အား ေက်နပ္ေသာ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ေပးရမည္ဟု ေတာင္းဆုိျခင္းမွာလည္း က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မႈ လံုးဝမရိွေပ။ စက္႐ံုပိုင္ရွင္မ်ားသည္ သူတုိ႔လက္ထဲသို႔ ေျမေတြ ေရာက္ၿပီး ခ်မ္းသာလာျခင္းျဖစ္၍ ဘဝေဟာင္းက လယ္သမားကို ျပန္လည္ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ တာဝန္ရွိသည္ဟူေသာ ‘မူ’တစ္ရပ္ကို စြဲကိုင္ထားသည့္သေဘာ ျဖစ္ေန၏။ စာေရးသူတုိ႔ ငယ္စဥ္က ရပ္ကြက္ထဲ၌ ကတ္သီးကတ္သတ္ အရက္သမားႀကီးတစ္ဦး ရွိခဲ့သည္ကို ျပန္လည္သတိရမိ၏။ သူ၏သမက္ ခ်မ္းသာျခင္းသည္ သူ႔သမီးကို သူက ေပးလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု အရက္မူးတုိင္း သမက္ထံ ပိုက္ဆံေတာင္းေလ့ ရွိ၏။ ဤကိစၥသည္ ၎အရက္မူးသမားႀကီး၏ မူႏွင့္ တူသေယာင္ရွိသည္ဟု ထင္ျမင္မိ၏။
အစိုးရဌာနက ေပးအပ္ခဲ့သည္မွာလည္း ေလ်ာ္ေၾကးဟူေသာ ေငြသား (In Cash) မွ်သာမဟုတ္။ ေနေရးႏွင့္ အလုပ္အကိုင္အတြက္ (In Kind) အခြင့္အေရးမ်ားလည္း ရွိခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိႏုိင္၏။ ေရႊလင္ဗန္းေက်းရြာ ျပန္လည္အကြက္ခ်တည္ေဆာက္ၿပီး လွ်ပ္စစ္မီး၊ လမ္း၊ ေရႁပြန္ စေသာ အေျခခံအေဆာက္အအံုမ်ား အပါအဝင္ ၄၀ ေပ × ၆၀ ေပ ေျမကြက္ ေဖာ္ထုတ္ခ်ထားေပးျခင္း၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးအတြက္ ေရႊလင္ဗန္းတံတား၊ က်န္စစ္သားတံတားႏွင့္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္တံတား စသည့္ သံကူကြန္တိုတံတား သံုးစင္းကို ေရႊလင္ဗန္းေခ်ာင္းအား ျဖတ္ေက်ာ္တည္ေဆာက္၍ လိႈင္သာယာၿမိဳ႕ႏွင့္ ဆက္သြယ္ေပးျခင္းအျပင္ မူလတန္းေက်ာင္းအသစ္ႏွင့္ အလယ္တန္းေက်ာင္းအသစ္မ်ား ေဆာက္လုပ္ျခင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအသစ္ႏွင့္ တိုက္နယ္ေဆးေပးခန္းအသစ္ တည္ေဆာက္ေပးျခင္း၊ စက္မႈဇုန္တြင္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းမ်ား ဦးစြာရရွိျခင္း စသည့္ အခြင့္အေရးမ်ား ျဖစ္၏။ ၎တုိ႔မွာ အိမ္ရာဖြံ႕ၿဖိဳးေရး နည္းဗ်ဴဟာအရ မည္သည့္ ေခတ္ကာလ၌မဆို ဘ႑ာေရးအေျခအေနေပၚ မူတည္၍ ေဆာင္ရြက္ေပးရန္ တာဝန္ရွိသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္ၿပီး ေရႊလင္ဗန္းအတြက္လည္း လစ္ဟင္းမႈမရွိခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ အျခားစက္မႈဇုန္မ်ားထက္ မ်ားစြာပိုမိုျပည့္စံုမႈရိွေၾကာင္း ေလ့လာေတြ႕ရွိရေပသည္။
အထက္ပါ ပိတ္ဆုိ႔က်ဴးေက်ာ္မ်ား ေပၚေပါက္မႈ၏ အဓိက အေၾကာင္းရင္းကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ေသာအခါ လက္ရွိ စက္မႈဇုန္မ်ား၏ ေျမယာစီမံခန္႔ခြဲမႈႏွင့္ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းမႈ တာမ်ား က်ိဳးေပါက္သြားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း အေလးအနက္ ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ သက္ဆုိင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ေျမယာစီမံခန္႔ခြဲမႈ႐ံုး သီးျခားမရွိျခင္းႏွင့္ စက္မႈဇုန္စီမံခန္႔ခြဲေရးေကာ္မတီတြင္ ေျမစီမံခန္႔ခြဲမႈဆုိင္ရာ တာဝန္ခံအရာရွိတစ္ဦးအား သီးျခားတြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး တာဝန္ေပးအပ္ေဆာင္ရြက္ေစျခင္း စသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ယခင္ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ အိမ္ရာဖြံ႕ၿဖိဳးေရးဦးစီးဌာနက စီမံခန္႔ခြဲမႈ တာဝန္ယူခဲ့စဥ္က ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရ၏။ ၎အစီအစဥ္ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕သစ္ႏွင့္ စက္မႈဇုန္အသစ္မ်ားအတြင္း ေျမယာစည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ရာ၌ ပိုမိုထိေရာက္မႈ ရွိခဲ့၏။ ယခုအခါ အထက္ပါၿမိဳ႕နယ္ ေျမယာစီမံခန္႔ခြဲမႈတာဝန္ခံႏွင့္ ဇုန္ေကာ္မတီတြင္ ပူးေပါင္းတာဝန္ယူေပးမည့္ အရာထမ္းမ်ား မရွိေတာ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရသျဖင့္ ေျမယာစီမံခန္႔ခြဲမႈ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ မ်ားစြာ အားနည္းလာ၏။ ဤသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စည္းကမ္းခ်ိဳးေဖာက္မႈမ်ား တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ တုိးပြားလာလ်က္ ရွိေၾကာင္းလည္း ေတြ႕ရွိႏုိင္ေပသည္။
လက္ရွိ ေနာက္ဆံုးေပၚ က်ဴးေက်ာ္မႈသည္ အစိုးရပိုင္နယ္ေျမအတြင္း (စက္႐ံု၏ ၿခံစည္း႐ိုးအျပင္ဘက္ အစိုးရလမ္းေျမ)၌ က်ဴးေက်ာ္ျခင္းျဖစ္၍ အစိုးရ၏ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အစီအစဥ္ကိုပါ ထိခိုက္နစ္နာေအာင္ ျပဳမူရာ ေရာက္၏။ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအတြက္ စက္မႈထုတ္ကုန္မ်ား ေခ်ာေမြ႕စြာ စီးဆင္းမႈ (Rapid and Smoth Flow of Products)ကိုလည္း ထိခိုက္ေစ၏။ ထိုကဲ့သို႔ ႏုိင္ငံေတာ္ႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕အစည္းအေပၚ က်ဴးလြန္မႈကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး စက္႐ံုပိုင္ရွင္ကသာ မိမိပုဂၢလိကနစ္နာမႈအတြက္ အမႈဖြင့္ တရားစြဲရမည္ဟုဆိုလွ်င္ မွန္ကန္လံုေလာက္မွ်တေသာ အေရးယူမႈဟု မယူဆႏုိင္ေပ။ ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီ ၂၇ ရက္ေန႔၌ ျမန္မာႏိုင္ငံ စက္မႈကုန္ထုတ္သူမ်ားအသင္းတြင္ စက္မႈဇုန္လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ ၿခိမ္းေျခာက္ ေငြေတာင္းခံရသူမ်ားႏွင့္ ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီး လႊတ္ေတာ္ဘ႑ာေရး၊ စီမံကိန္းႏွင့္ စီးပြားေရးေကာ္မတီမွ ဥကၠ႒ႏွင့္ အဖြဲ႕ဝင္မ်ား၊ ဌာနဆုိင္ရာမ်ား ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ္လည္း အစိုးရအေနျဖင့္ မည္ကဲ့သို႔ အေရးယူေဆာင္ရြက္မည္ဟူေသာ တိက်ေရရာသည့္ အေျဖရလဒ္မ်ား ထြက္ေပၚလာျခင္း မရွိေသးဟုသာ သိရွိရ၏။ ဤေနရာတြင္ ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာႀကီး ေမာင္သာရ၏ ေက်ာ္ၾကားသည့္ ဝတၳဳအမည္တစ္ခုကို သတိရမိ၏။ ‘စီးပေလ့ေစ ေမာင္မသုတ္နဲ႔’ ဟူေသာ အမည္ျဖစ္ပါသည္။ ဘဝလမ္းကို လက္တြဲေလွ်ာက္ရာ၌ ေခြၽးမ်ား ဒီးဒီးက်ပါေစ ေမာင္သုတ္ မေပးပါနဲ႔ဟု မိန္းမသားအားမာန္ကို ထင္ဟပ္ေသာ အမည္ျဖစ္၏။ ယခုလတ္တေလာ ေရႊလင္ဗန္း အေျခအေနမွာလည္း ‘ပိတ္ပေလ့ေစ ေမာင္မဖယ္နဲ႔’ဟု ဟစ္ေႂကြးၿပီး စက္႐ံုလုပ္ငန္းရွင္မ်ားကသာ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ တရားစြဲၾက၊ တရား႐ံုးမွာ ရင္ဆုိင္ၾကရဦးမည့္ အေနအထားျဖစ္ေနေၾကာင္း သိရွိရ၏။
လိႈင္သာယာ ဟူသည္ -
‘ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အင္းေလးအင္း ေပၚထြန္းမည္။ အင္းစိန္၊ အင္းတေကာ္ႏွင့္ အင္းတုိင္တုိ႔ ေပၚထြန္းခဲ့ၿပီး ယခုေနာက္ဆံုး အင္းဂလိုင္ (လိႈင္သာယာ) ေပၚထြန္းမည္’
ဟူေသာ မဆလေခတ္က ေဒသခံ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး၏ အတိတ္ေကာင္း၊ နိမိတ္ေကာင္းႏွင့္ ေဟာၾကားခ်က္အတိုင္း အမွန္တကယ္ ျဖစ္ထြန္းလာေသာ အစည္ကားဆံုး ၿမိဳ႕သစ္ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္၏။ စက္မႈဇုန္ေပါင္း ၁၁ ဇုန္၊ အိမ္ရာ စီမံကိန္းေပါင္း ၁၁ ခု၊ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေသာ ေက်းရြာေပါင္း ၁၁ ရြာႏွင့္ ‘ဆယ့္တစ္မီးၿငိမ္း’မည့္ ၿမိဳ႕ဟု စာေရးသူက ၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္၌ ဂုဏ္ျပဳ ေရးသားခဲ့ဖူး၏။ သို႔ေသာ္ လိႈင္သာယာ၏ဘဝကို အက်ည္းတန္ေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ျပဳလုပ္ေနၾကသူမ်ား ရွိေန၏။ ေျမယာစီမံခန္႔ခြဲမႈ တာကလည္း ‘တစ္စစီက်ိဳးပဲ့’ ရာမွ ေပါက္ထြက္မည္ကိုပင္ စိုးရိမ္ေနရ၏။ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေစ အထက္ပါပိတ္ဆုိ႔မႈလုပ္ရပ္မ်ားသည္ အခြင့္အေရးေတာင္းဆုိျခင္းထက္ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈကို စိန္ေခၚျခင္းသို႔ ဦးတည္ေနၿပီေလာဟု ေစာေၾကာသင့္၏။
လိႈင္သာယာကေတာ့ ‘ပိတ္ပေလ့ေစ ေမာင္မဖယ္နဲ႔’ဟု အားတင္းၿပီး ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုး၍ ေလွ်ာက္လွမ္းေနဦးမည္ထင္၏။ စာေရးသူသည္ ‘အင္းဂလိုင္ မယြင္းယိုင္ပါေစႏွင့္’ဟု ေန႔စဥ္မပ်က္ ဆက္လက္ဆုေတာင္းေပးေနဦးမည္သာတည္း။
Credit: 7DayDaily
