အိမ္တစ္လံုး၏ သက္တမ္းသည္ မည္မွ်နည္း။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ့ေရွးေခတ္သံုး သစ္သားအိမ္ တစ္လံုးသည္ ေလာကဒဏ္ကို မည္မွ်ခံႏိုင္သနည္း။ လူ႔သက္တမ္း ႏွစ္ခုစာမွ် သက္တမ္းရွည္ခဲ့သည့္ အဘိုးအိုအိမ္ႀကီးအေနႏွင့္ မရဏခရီးကို မ်က္ေစာင္းထိုး၍ေနေပၿပီ။
စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီး မံုရြာၿမိဳ႕နယ္၊ မံုေရြးေလးရြာ အပါအဝင္ျဖစ္သည့္ ေၾကးမံုေက်းရြာတြင္ ျဖစ္သည္။
“ရြာမယ္ အိမ္ႀကီးဆိုရင္ တို႔အိမ္ တစ္အိမ္ရွိတာ”ဟု အဆိုပါအိမ္တြင္ လက္ရွိေနထိုင္လ်က္ရွိသူ ေဒၚညြန္႔ညြန္႔က ဆိုသည္။
ရြာသို႔ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ “အိမ္ႀကီး”ဘယ္မွာနည္းဟု ေမးလိုက္လွ်င္ပင္ ယင္းအိမ္ႀကီးကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရြာခံတို႔က သေဘာေပါက္ၾကသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ သူ႔ကြ်န္ဘဝ မေရာက္ခင္ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ သာယာဝတီမင္းလက္ထက္တြင္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့သည့္ အိမ္ႀကီးျဖစ္သည္။ မွတ္တမ္းမ်ားအရ ၁၈၃၈ ခုႏွစ္ (ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၀ဝ)တြင္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့သည့္ သစ္သားအိမ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ဦးပိန္တံတားထက္ ဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ အသက္ႀကီးပါသည္။ မူလေဆာက္လုပ္သူမွာ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ပထမစစ္ပြဲအတြင္း စစ္ေျပၿငိမ္းေရးစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးရာတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည့္ အလံု ေရႊတိုက္ဝန္မင္း၏ေျမး ဦးၾကင္ဥ ဆိုသူျဖစ္သည္။
အိမ္ႀကီးဟူသည့္ အေခၚအေဝၚသည္ပင္ ေရွးေခတ္က ႀကီးမားခန္႔ထည္ခဲ့မႈကို သာဓကေဆာင္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၈၀ ခန္႔ ၾကာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ခန္႔ထည္မႈတို႔က ေဖ်ာ့ေတာ့ေလၿပီ။ အိမ္တိုင္တို႔သည္ ယိုင္ကုန္ၿပီ၊ ေလွကားသည္ ေစာင္းကုန္ၿပီ၊ ၾကမ္းခင္းတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ တံခါးတို႔သည္လည္းေကာင္း ခ်ည့္နဲ႔ကုန္ၿပီ ျဖစ္သည္။
အိမ္ႀကီးကို ဆယ္ပင္ကိုးခန္းျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ထားၿပီး ဧည့္ေဆာင္၊ လသာေဆာင္ (ပြဲၾကည့္ေဆာင္)၊ ေဘာဂေဆာင္၊ မီးေနေဆာင္၊ စားဖိုေဆာင္ႏွင့္ ေရသြန္ေဆာင္ စသည့္ အေဆာင္ငါးေဆာင္ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည္။ အိပ္ခန္း၊ ဘုရားခန္း၊ နတ္ခန္း စသည္ျဖင့္ အခန္း ၁၀ ခန္းရွိသည္။ အသားအားလံုးမွာ ကၽြန္းသားမ်ားျဖစ္ၿပီး ကၽြန္းတိုင္လံုးေပါင္း ၈၅ လံုးပါရွိၿပီး ျပတင္းေပါက္မ်ားကို ကဲလားမ်ား တပ္ဆင္ထားသည္။
ေလွကားမွ တက္လိုက္လွ်င္ လသာေဆာင္သို႔ ဝင္မည္ျဖစ္သည္။ လသာေဆာင္သည္ အမိုးမိုးမထားဘဲ ဟင္းလင္းပြင့္ျဖစ္သည္။
အိမ္ႀကီးသည္ ရြဲ႕ေစာင္းေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကို ျပတင္းေပါက္မ်ားကိုၾကည့္၍ သတိထားမိခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေဒၚညြန္႔ညြန္႔က ဆိုသည္။ သူသည္ မူလေဆာက္လုပ္သူ ဦးၾကင္ဥႏွင့္ ဇနီး ေဒၚေငြဥတို႔ထံမွ ဆင္းသက္သည့္ ငါးဆက္ေျမာက္ မ်ိဳးဆက္ျဖစ္ၿပီး ယခုအခါ အသက္ ၇၆ ႏွစ္အရြယ္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ျမန္မာ့ေရွးဓေလ့အတိုင္းပင္ သူ၏အသက္ကို ၇၆ ဟု ေျပာေလ့မရွိဘဲ ၇၅ ဟုသာ ေျဖေလ့ရွိေၾကာင္း ေဒၚညြန္႔ညြန္႔ကဆိုသည္။ (ျမန္မာ အယူအဆအရ ေျခာက္ဂဏန္းသည္ ေခ်ာက္ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး မေကာင္းသည့္အဓိပၸာယ္ ေဆာင္သည္။)
ယခင္က အေတာ္အသင့္မတ္မတ္ ရွိခဲ့သည့္ ေလွကားသည္ ေအာက္သို႔ ေျပဆင္းကာ ေလွ်ာက်ေနၿပီ။ ေရဝပ္ေျမ တင္မႈေၾကာင့္ အိမ္ကလည္း နိမ့္သြားၿပီ။ ဘိုးဘြားမ်ားလက္ထက္က အိမ္ေအာက္သို႔ ျမင္းစီးဝင္ႏိုင္ေသာ္လည္း ယခုမူ လူတစ္ရပ္ပင္ မလြတ္ခ်င္ေတာ့။
အိမ္ႀကီး ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီျဖစ္ရာ မျပဳျပင္ဘူးလားဆိုသည့္ ေမးခြန္းမ်ားအေပၚ ၎က ယခုလိုဆိုသည္။
“ဘယ္သူက ျပင္ေပးမွာတံုး”
ဘိုးေဘးမ်ား၊ ဦးရီးေတာ္မ်ား လက္ထက္က ရြာသူႀကီးမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ရြာတြင္ ကံုလံုၾကြယ္ဝခဲ့သလို ယင္းေဒသတြင္ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး စာရင္းဝင္မ်ား ျဖစ္သည္။ မံုေရြး၊ ေၾကးမံုေဒသသည္ ေရွးျမန္မာ အစဥ္အဆက္ကတည္းက စာေပ အေက်ာ္အေမာ္မ်ား ထြက္ရွိၿပီး မွန္နန္းရာဇဝင္ ျပဳစုရာတြင္ ဦးေဆာင္ ပါဝင္သည့္ မံုေရြးေဇတဝန္ ဆရာေတာ္သည္ ထင္ရွားသည္။ ကိုလိုနီေခတ္ဦးတြင္ပင္ ႏိုင္ငံေရးသမားႏွင့္ ပညာတတ္တို႔ ေပၚထြန္းခဲ့ၿပီး လန္ဒန္ေရာက္ ဦးတက္ထြဋ္ သည္ပင္ ေဒၚညြန္႔ညြန္႔တို႔၏ ေဆြမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ျမန္မာစာေပတြင္ ျပဇာတ္ႏွင့္ ကဗ်ာ စာဆိုေတာ္ႀကီး ဦးၾကင္ဥဟူ၍ရွိရာ ၎းမွာ အိမ္ႀကီး၏ မူလသခင္ ဦးၾကင္ဥ မဟုတ္ေၾကာင္း ေဒၚညြန္႔ညြန္႔က ဆိုသည္။
ေရွးက မိသားစုပိုင္ လယ္ယာေျမ မ်ားစြာ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္တြင္ လယ္လုပ္သူ လယ္ပိုင္စနစ္သို႔ ေျပာင္းလဲလိုက္ရာ ၎တို႔ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည့္ ေျမဧကေပါင္းမ်ားစြာ အျခားသူမ်ားလက္သို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ယခုတြင္ မိသားစုအေနႏွင့္ ေတာင္သူလည္း မလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။
“ေရွးတုန္းက ေဝစုစား၊ ေဝစုတင္ (ေဝစုျဖင့္ လုပ္ကိုင္မႈ)ကို စားခ်င္တိုင္းစား၊ အဘြားလက္ထက္ကေတာ့ ရသင့္သေလာက္၊ ရွိသင့္သေလာက္ ရွိပါတယ္။ ဦးေလးက သူ႔တူေတြခ်ေတာ့ အခုမရေတာ့ဘူး”ဟု ေဒၚညြန္႔ညြန္႔က ဆိုသည္။
အိမ္ႀကီးအေနႏွင့္ ေလာလာဆယ္ ျပဳျပင္ရမည့္ ေနရာမ်ားရွိေနၿပီး သူ႔အေနႏွင့္ လသာေဆာင္ကို ဦးစြာ ျပင္လိုေနသည္။ လသာေဆာင္သည္ အမိုးမမိုးထားသျဖင့္ ၾကမ္းခင္းမ်ားသည္ ေရွးယခင္ကပင္ မိုးဒဏ္ေနဒဏ္တို႔ေၾကာင့္ ေဆြးေျမ့ပ်က္စီးခဲ့ၿပီးၿပီ။ အိမ္၏အမိုးသည္ အုပ္ၾကြပ္မိုး ျဖစ္ၿပီး မိုးေရခံရန္အတြက္ သစ္လံုးကိုထြင္းကာ ေရတံေလွ်ာက္အျဖစ္ အသံုးျပဳထားသည္။ ယင္းေရတံေလွ်ာက္သည္လည္း ေဆြးေျမ့ခဲ့ၿပီးၿပီ။
“ဟိုဘက္က ေရတံေလွ်ာက္ေလး ျပင္တာေတာင္ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ကုန္တာ၊ နည္းနည္းခ်င္း ျပင္ရတာပါ့”
လက္ရွိတြင္ ေဒၚညြန္႔ညြန္႔၏ သား၊ သမီး၊ သမက္၊ ေခၽြးမႏွင့္ တူ၊ တူမမ်ားႏွင့္ ေျမး၊ ျမစ္ စုစုေပါင္း ၁၀ ဦးေက်ာ္ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။ တပ္မေတာ္မွ ပင္စင္စား အႀကီးဆံုးသားႏွင့္ သမီးမ်ား၊ ေျမးမ်ား၏ ေဈးေရာင္း၊ စက္ခ်ဳပ္ စသည့္လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္သာ မိသားစု ရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့သည္။ အိမ္ဝိုင္း အတြင္းတြင္ ဆံသဆိုင္၊ မုန္႔ဆိုင္ႏွင့္ ဖုန္းျပင္ဆိုင္ သံုးဆိုင္ကို တစ္လလွ်င္ က်ပ္တစ္ေသာင္းျဖင့္ ေနရာ အငွားခ်ေသးသည္။
ျပ႒ာန္းထားသည့္ ဥပေဒမ်ားအရ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာႏွင့္အထက္ဆိုလွ်င္ ေရွးေဟာင္းစာရင္းဝင္ျဖစ္ရာ တစ္ရာပင္မက ႏွစ္ရာနီးပါး သက္တမ္းရွိသည့္ အိမ္ႀကီးသည္ တကယ့္ ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။
အစိုးရအေနႏွင့္ ေရွးေဟာင္းအေမြ အႏွစ္မ်ားကို ထိန္းသိမ္းရန္ တာဝန္ရွိေသာ္လည္း ဖိဖိစီးစီး မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ပါ။ ယင္းအိမ္ႀကီးကို စနစ္တက် ျပဳျပင္ထိန္း သိမ္းေပးရန္အတြက္လည္း အကူအညီမ်ား မေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။
၂၀ဝ၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားေနာက္ပိုင္း တပ္မေတာ္ အစိုးရလက္ထက္တုန္းကေတာ့ ယင္းအိမ္ေရွ႕တြင္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားေသးသည္။
တပ္မေတာ္သားမ်ား လက္နက္ကိုယ္စီျဖင့္ အိမ္ဝန္းက်င္တြင္ ျဖန္႔က်က္ ေနရာယူထားသည့္ျဖစ္ရပ္ကို ေဒၚညြန္႔ညြန္႔၏ေျမး ယခု အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္ရွိ သူက ေကာင္းစြာ မွတ္မိသည္။
စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီး ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ အဖြဲ႔တို႔ေရာက္ရွိလာၿပီး အိမ္ႀကီးကိစၥ ေဆြးေႏြးၾကသည္ဟု ဆိုသည္။
အိမ္ႀကီးကို ျပတိုက္အျဖစ္ ျပဳလုပ္မည္ျဖစ္ကာ အိမ္ဝင္းအပါအဝင္ ကပ္လ်က္ရွိသည့္ ရပ္ကြက္အတြင္းက အျခားအိမ္မ်ားကိုပါ သိမ္းဆည္းမည္ျဖစ္ၿပီး ၎တို႔အတြက္ အစားထိုးေနရာတြင္ ျပန္လည္ ခ်ထားေပးမည့္ အစီအစဥ္ျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္က အဘြားေဒၚညြန္႔ညြန္႔ အပါအဝင္ ေမြးခ်င္း ေမာင္ႏွမမ်ားက သေဘာမတူ ျငင္းဆန္ခဲ့ၾကသည္။
“မလွဴႏိုင္ပါဘူး၊ မေပးႏိုင္ပါဘူး၊ ဘိုးဘြားအိမ္မို႔ပါလို႔၊ ပ်က္ပ်က္စီးစီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ ေနခ်င္ပါတယ္လို႔”ဟု ေဒၚညြန္႔ညြန္႔က ေျပာျပသည္။
ထို႔အတူ ရန္ကုန္ရွိ ဦးေလး ေတာ္စပ္သည့္ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးကလည္း အိမ္ကိုျပဳျပင္ရန္ နားခ်ခဲ့ေသးေသာ္လည္း လက္သင့္မခံခဲ့။ အေၾကာင္းကား တပ္မေတာ္ ႀကီးစိုးသည့္ေခတ္ဝယ္ တပ္မေတာ္၏ အေထာက္အပံ့ကို ယူလိုက္ျခင္းသည္ တစ္ခ်ိန္တြင္ အိမ္ေပၚမွ ေမာင္းခ်ခံရႏိုင္သည္ဟူသည့္ စိုးရိမ္ခ်က္ေၾကာင့္ပင္။
အိမ္ႀကီးသည္ ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ေရွးလက္ရာမ်ားကိုလည္း စံုလင္စြာ ေတြ႔ႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ ေရွးေဟာင္း သုေတသနႏွင့္ ဗိသုကာ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ပညာရွင္မ်ားက ထိုရြာသို႔ မၾကာခဏ လာေရာက္ ေလ့လာေလ့ရွိသည္။ လာေရာက္သူမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားပင္ ပါတတ္သည္။
ႏိုင္ငံတကာတြင္ ယင္းသို႔ေသာ ေရွးေဟာင္း ေနအိမ္မ်ားကို ျပတိုက္အျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ျခင္းသည္ စီးပြားေရးတစ္ရပ္ ျဖစ္သည့္အျပင္ ခရီးသြားလုပ္ငန္းကိုပါ ဖြံ႔ၿဖိဳးေစသည္။
အဘြားေဒၚညြန္႔ညြန္႔တို႔ကေတာ့ အခေၾကးေငြ ရယူရန္ စိတ္မဝင္စားပါ။
ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားက ေပးသြားသည့္ ေငြစအခ်ိဳ႕ကို သံုးမပစ္ဘဲ အိမ္နံရံတြင္ မွန္ေဘာင္သြင္းကာ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ႏွစ္ဆယ္တန္၊ တစ္ဆယ္တန္၊ ငါး ေဒၚလာတန္ႏွင့္ တစ္ေဒၚလာတန္ စသျဖင့္ ရွစ္ရြက္။
ေနာက္ထပ္ လာေရာက္သူမ်ားက ေဒၚလာအခ်ိဳ႕ အမွတ္တရ ေပးေသးေသာ္လည္း မွန္ေပါင္တြင္ ထည့္သြင္းရန္ ေနရာ မရွိေတာ့သျဖင့္ လက္မခံခဲ့ဟု ေဒၚညြန္႔ညြန္႔က ဆိုသည္။
အိမ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ မွတ္စုစာအုပ္တြင္ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္စာရင္းကို ေရးမွတ္ထားျခင္း၊ ေက်းရြာရွိ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ဦးက ေရးဆြဲထားသည့္ အိမ္ပံုစံၾကမ္း ႏွင့္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ထုတ္ ပညာပေဒသာ စာေစာင္ပါ အိမ္ပႏၷက္ဖြဲ႔စည္းပံု၊ ျဖတ္ပိုင္းပံုစံတို႔သာ မိသားစုထံတြင္ မွတ္တမ္းအျဖစ္ က်န္ရွိသည္။ ေက်းရြာက ေရးဆြဲထားသည့္ အိမ္ပံုစံသည္ပင္ ပကတိ အေနအထားႏွင့္ လြဲမွားေနသည္။
အိမ္ကို ျပတိုက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲရန္ အစိုးရက ႀကိဳးပမ္းခဲ့သလို စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကလည္း ဝယ္ယူရန္ မၾကာခဏ လာေရာက္ေလ့ရွိေၾကာင္း ေျမးျဖစ္သူက ဆိုသည္။
“ေရာင္းမလားဆိုေတာ့ အေမႀကီးက ရန္ေထာင္လႊတ္တာေပါ့ဗ်ာ”
အဘြားျဖစ္သူ ေဒၚညြန္႔ညြန္႔ကေတာ့ မိဘ၊ ဘိုးဘြားမ်ား အစဥ္အဆက္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည့္ အိမ္ႀကီးကိုသာ သံေယာဇဥ္ တြယ္သည္။
အိမ္ႀကီးသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ငလ်င္ဒဏ္ကိုလည္း ခံခဲ့ၿပီ။ ေလဒဏ္ မိုးဒဏ္ကိုလည္း အံတုခဲ့ၿပီ။ သူငယ္စဥ္ မီးႀကီးေလာင္စဥ္ကလည္း ပါမသြားခဲ့။ မီးကြင္းသည္ဟုပင္ ရြာတြင္ နာမည္ေက်ာ္သည္။
မံုေရြးတြင္ ကင္းဝန္မင္းႀကီး ဦးေကာင္း၏ အိမ္ေဟာင္းတစ္လံုး ရွိခဲ့ဖူးသည္။ အလံု ၿမိဳ႕ဝန္ဘဝက အလံုတြင္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၅၆ ခုႏွစ္တြင္ ယင္းရြာသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဆိုပါအိမ္မွာ စစ္အတြင္းက မီးေလာင္ပ်က္စီးခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ယခုအိမ္ႀကီးကေတာ့ ဗံုးဒဏ္ကိုလည္း မမႈခဲ့။
“မင္းႏွယ္ ေလေတြမ်ား တိုက္ခ်င္တိုင္းတိုက္၊ ငါတို႔က ေၾကာက္ေပါင္။ အခန္းပိတ္ၿပီးေတာ့ အသာေအာင္းေနလိုက္ ၿပီးေရာ၊ သူမ်ားအိမ္ေတြ ဝုန္းဒိုင္း အမိုးေတြ လန္၊ တို႔အိမ္က ဘာမွမျဖစ္ဘူး”
ယခုေတာ့ အိမ္ႀကီးမွာ ဇရာေထာင္း၍ သြားက်ိဳး ခါးကုန္းေနၿပီ။
အိမ္ႀကီးႏွင့္အတူ အိမ္၏ေတာင္ဘက္တြင္ စပါးက်ီတစ္ေဆာင္လည္း ေဆာက္လုပ္ခဲ့ေသးရာ ယင္းက်ီလည္း အိမ္ႀကီးႏွင့္အၿပိဳင္ ေဟာင္းႏြမ္းခဲ့ၿပီ။ က်ီဆိုေသာ္လည္း ယခုတြင္ စပါး မထည့္ေတာ့ပါ။ ေဒၚညြန္႔ညြန္႔၏ အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူက သူ႔မိသားစုႏွင့္ အဆိုပါက်ီတြင္ ေနထိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
က်ီႀကီးသည္လည္း ကြ်န္းတိုင္လံုးေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ပါရွိသည့္ အေဆာက္အအံုႀကီးျဖစ္ၿပီး မူလ အုပ္ၾကြပ္အမိုးမ်ားကိုမူ သြပ္မ်ားျဖင့္ အစားထိုး ျပဳျပင္ထားျခင္း၊ အခန္းအခ်ိဳ႕ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေရွးမူတို႔ ပ်က္ယြင္းသြားၿပီျဖစ္သည္။
ယင္းသို႔ ေရွးလက္ရာမ်ားကို ပံုစံဖ်က္ကာ ျပဳျပင္လိုက္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယင္းအိမ္ႀကီးသို႔ မၾကာခဏ လာေရာက္ ေလ့လာခဲ့သည့္ ဗိသုကာ ပညာရွင္ဆရာမ တစ္ဦးက အျပစ္တင္ခဲ့ေသးသည္ဟု ဆိုသည္။
“ေရွးမူပ်က္ကုန္လို႔တဲ့ေတာ့္၊ ေတာင္က်ီျပင္တာ မႀကိဳက္ဘူး”ဟု ေဒၚညြန္႔ညြန္႔က ဆိုသည္။
ခိုႏွင့္ ငွက္မ်ား အမိုးတြင္ လာေရာက္ အသိုက္ဖြဲ႔ျခင္း၊ နားျခင္းမ်ားရွိရာ ရြာထဲမွ လူမ်ားက ေလးခြမ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ျခင္းေၾကာင့္ အမိုးမ်ား ပ်က္စီးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျမးျဖစ္သူက ဆိုသည္။
သို႔ေသာ္ လက္ရွိ ေနထိုင္ေနသူမ်ားရွိရာ အမိုးကို မျပဳျပင္လို႔မျဖစ္၊ သြပ္သာမိုးႏိုင္သည္ျဖစ္၍ သြပ္ျဖင့္သာ အစားထိုးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သူက ဆိုသည္။
“ဘက္ခြ (ေလးခြ) နဲ႔ပစ္ၾကေတာ့ အုန္းဂြမ္းဆို ကြဲသြားတာကိုး။ ကြဲသြားေတာ့ မိုးက မလံုဘူး။ ဘယ္နား သြားေနမွာတုန္း သူတို႔က”ဟု ေျမးျဖစ္သူက ေမးခြန္းထုတ္သည္။
ေဒၚညြန္႔ညြန္႔၏ အႀကီးဆံုးသားျဖစ္သူကမူ အိမ္ႀကီးကို ျပဳျပင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ဆံုး႐ံႈးသြားသည့္ လယ္ယာေျမမ်ားကို ျပန္တမ္းတသည္။ ယခုေျမေဈးႏွင့္ တြက္လွ်င္ ယင္းေျမမ်ားသည္ သိန္းေပါင္း ရာခ်ီ၊ ေထာင္ခ်ီ တန္ေၾကးရွိသည္။
မိဘ၊ ဘိုးဘြား အစဥ္အဆက္ ေနထိုင္ထိန္းသိမ္းခဲ့ၿပီးမွ ယခုအခါမွ အိုေဟာင္း ပ်က္စီးရမည္ဆိုလွ်င္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္တို႔အေနႏွင့္ တာဝန္မ ကင္းသလို ခံစားေနၾကသည္။
“ေလာေလာဆယ္ ဘာမွ မျပဳျပင္ႏိုင္ေသးဘူး။ ေျမေတြကလည္း သူမ်ား လက္ထဲမွာ”ဟု သားႀကီးျဖစ္သူက ဆိုသည္။ ယင္းေျမမ်ား ျပန္လည္ ရရွိဖို႔အေရး တတ္စြမ္းသမွ် ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေသးေသာ္လည္း အရာမထင္ခဲ့ေပ။ လယ္ယာေျမ ဥပေဒမ်ားေၾကာင့္ ယခုမူ ျပန္လည္ရရွိရန္လည္း အေၾကာင္းမျမင္ေတာ့ဟု ၎က ဆိုသည္။
“စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့၊ ဒီေလာက္ အေဆာက္အအံုႀကီး၊ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပင္ခ်င္ၾကတဲ့သူခ်ည္းပဲ”
အကယ္၍ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အေထာက္အပံ့သာ ရမည္ဆိုလွ်င္ အိမ္ႀကီးသည္ အျမန္ပင္ တင့္တယ္သြားမည္ဟု သူက ျမင္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုေနရာ မွ ေရႊ႕ေျပာင္း မေပးရမွသာ အေထာက္အပံ့ကို လက္ခံမည္ဟု ဆိုသည္။
အိမ္ႀကီးကို ထိန္းသိမ္းရန္ လုပ္ေဆာင္မႈအေနႏွင့္ ေရနံေခ်း သုတ္လိမ္း ခဲ့ျခင္းသာ။ ယင္းသည္ပင္ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ၊။ အဘြား ေဒၚညြန္ ႔ညြန္႔၏ မိဘမ်ား၊ အေဒၚမ်ားလက္ထက္က ျဖစ္သည္။
ယခုမူ ေရနံေရာင္လည္း လြင့္ေလၿပီ။
အိမ္တစ္လံုး၏ သက္တမ္းသည္ မည္မွ်နည္း။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ့ေရွးေခတ္ သံုး သစ္သားအိမ္တစ္လံုးသည္ ေလာကဒဏ္ကို မည္မွ်ခံႏိုင္သနည္း။
“ရြာမယ္ အိမ္ႀကီးဆိုရင္ တို႔အိမ္ တစ္အိမ္ရွိတာ”ဟူသည့္ အိမ္ႀကီး ရွင္ ေဒၚညြန္႔ညြန္႔၏ ဂုဏ္ယူသည့္ စကားသည္ေရာ မည္မွ်ခံမည္နည္း။
ယင္းအစား “ရြာမယ္ အိမ္ႀကီးဆိုလို႔ တစ္အိမ္မွ မရွိေတာ့ ဘူး”ဟူသည့္ စကားမ်ိဳး ေႏွာင္းလူတို႔က ေျပာင္းလဲေျပာဆိုရမည္ေလာ။
အသက္ ၂၇ ႏွစ္ရြယ္ ေျမးျဖစ္သူသည္ သူ၏ဇနီးျဖစ္သူႏွင့္ အတူ ေမြ႔ယာမ်ား ကို လက္ခစား ခ်ဳပ္လုပ္သည္။ ဇနီး၏ အပ္ခ်ဳပ္စက္မွ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း ျမည္ သံက တစ္ေန႔ခင္းလံုးတြင္ တစ္အိမ္လံုးကို ဖံုးလႊမ္းခဲ့သည္။ အလုပ္အတြက္ တစ္ေန႔လွ်င္ က်ပ္ တစ္ေသာင္းခြဲဝန္းက်င္ ရတတ္သည္။ ယင္းဝင္ေငြ လက္ရွိ အိမ္ႀကီးေပၚက မိသားစုအတြက္ လတ္တေလာ စားဝတ္ေနေရး ျဖစ္သည္။
ညေနေစာင္းတြင္ ခ်ဳပ္စရာကုန္ၿပီမို႔ တစ္ေန႔တာ အလုပ္ကို နားလိုက္ၾက သည္။ မနက္ျဖန္မနက္ ေနျပန္ထြက္လွ်င္ လုပ္ငန္း ျပန္လည္ စတင္ၾကဦး မည္။
အိမ္ႀကီးကလည္း သူအေနႏွင့္ ညေနေစာင္းေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးေန ပါသည္။
Credit: The Voice
