ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ခ်င္းျပည္နယ္ စတဲ့ေတာင္တန္းေဒသက အခ်ဳိ႕ရြာငယ္ေလးေတြဆီကုိ ေရာက္ဖူးၾကသူေတြက အိမ္ေတြမွာတံခါး မတပ္ထားတဲ့အေၾကာင္းကုိ တခုတ္တရ ေျပာျပတာကို ၾကားဖူးၾကတယ္မဟုတ္လား။ တံခါးမရွိတဲ့ အိမ္ဆုိတာ အခုေခတ္ေတာ့ အိမ္အဂၤါရပ္မျပည့္စံုတဲ့၊ မၿပီးေသးတဲ့အိမ္ပဲျဖစ္မွာေပါ့။ အရင္ေခတ္ေတြတုန္းက ျမန္မာႏုိင္ငံက တုိင္းရင္းသား အမ်ားစုရဲ႕ အိမ္ေတြဟာ အဲဒီလုိပဲ တံခါးရြက္မထား ဘဲ တည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့တာဟာ ဂုဏ္ ယူစရာတစ္ရပ္ပါ။
ဘာဂုဏ္လဲဆုိေတာ့ ႐ုိးသားတဲ့ဂုဏ္ပဲေပါ့။ အိမ္ကုိထားၿပီး ေတာင္ယာသြားရင္ ဝင္ခုိးမယ့္သူမရွိ၊ က်ဴး ေက်ာ္မယ့္သူမရွိဆုိတဲ့ အရပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းလဲ စဥ္းစားသာၾကည့္။ အခုေတာ့ ဒီဓေလ့က ေတာင္တန္းေဒသက ရြာငယ္အခ်ဳိ႕ မွာ နည္းနည္းပဲက်န္ေတာ့တယ္။ အရံအတားမရွိတဲ့ အိမ္ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ ရွားလာပါတယ္။ ဒါဟာ အိမ္နီးခ်င္းေတြၾကားမွာ ယံုၾကည္မႈေပ်ာက္ဆံုး တယ္ဆုိတာကုိျပတဲ့အမွတ္လကၡဏာ လုိ႔ဆုိရင္ နည္းနည္းေတာ့ လြန္သြားမလားပဲ။ ဒီေခတ္မွာ အိမ္တံခါးမပါတဲ့အရပ္ကုိ ေရာက္ဖူးသူတုိင္းက အဲဒီအေၾကာင္းအေရးတယူ ေျပာေနျပန္ေတာ့လည္း သိပ္မလြန္လွဘူးလုိ႔ ထင္မိျပန္တယ္။
ဒီလုိပဲ သႏၷီသဂၤနပူရဆုိတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာမွာလည္း အိမ္ေတြမွာ တံခါးမတပ္တာ အခုအခ်ိန္အထိပဲ ဆုိတာသိရရင္ အဲဒီကလူေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူစရာပဲလုိ႔ ခ်ီးက်ဴးၾကမွာ ေသခ်ာတာေပါ့ေနာ္။ အခုလုိ ေလာဘ၊ ေဒါသမ်ားတဲ့ေခတ္မွာ တံခါးတပ္စရာ မလုိတဲ့ ရြာရွိေသးတယ္ဆုိတာ ယံုတမ္းစကားေျပာတယ္ ထင္ၾကမလားပဲ။
သႏၷီသဂၤနပူရဆုိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝဝ ေလာက္ကတည္းက အိမ္ေတြမွာတံခါးရြက္မတပ္ဘဲ ေန ထုိင္ၾကတဲ့ရြာအျဖစ္နဲ႔ ကမၻာမွာ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ တံခါးမရွိေပမယ့္ ပစၥည္းအေပ်ာက္အရွ အလြန္နည္းလွတာဟာ အဲဒီရြာကေလးမွာ ရွိေနတဲ့ ကုိးကြယ္ယံုၾကည္မႈနဲ႕ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္ ကစၿပီး အေျခခံတယ္ဆုိရင္ အထူး အဆန္းပဲလုိ႕ ဆုိခ်င္ဆုိၾကမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘာသာအစံု၊ ကုိးကြယ္မႈအစံု၊ ႐ုိးရာဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာအ စံုနဲ႔ မတူညီမႈေတြအၾကား အတူယွဥ္ တြဲေနထိုင္တတ္တဲ့ အိႏၵိယႏုိင္ငံထဲက ရြာေလးတစ္ရြာပါဆုိရင္ေတာ့ သိပ္မဆန္းေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။
အိႏိၵယႏုိင္ငံဟာ ကုိးကြယ္ယံုၾကည္မႈနဲ႔ပတ္သတ္ရင္ အလြန္ဆန္းျပားသေလာက္ အမယ္မ်ားတဲ့ ႏုိင္ငံပါ။ အိႏိၵယတစ္ခြင္က ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ တစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ တစ္ရြာ တစ္ပုဒ္ဆန္းဆုိသလို သူ႕ယံုၾကည္မႈနဲ႔သူ သူ႕နတ္နဲ႕၊ သူ႕ဘုရားနဲ႔ ရွိေနတတ္တယ္ၾကမဟုတ္လား။ သႏၷီသဂၤနပူရ ရြာေလးကေတာ့ သူတုိ႔ကုိ စေနနတ္ဘုရား အရွင္သႏၷီက ေစာင့္ေရွာက္တယ္လုိ႔ ခံယူထားၾကတယ္။ အိမ္ေတြမွာ တံခါးရြက္မတပ္တာကလည္း စေနနတ္ဘုရားရဲ႕ အလုိက်ပဲေပါ့ေလ။
ဒ႑ာရီက လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၃ဝဝ ေလာက္ ကစတာပါ။ သႏၷီသဂၤ နပူရရြာေလးဟာ ပါနက္စ္နာလဆုိ တဲ့ျမစ္ကမ္းႏွဖူးမွာ ရွိတယ္။ တစ္ခ်ိန္က်ေတာ့ မုိးသည္းထန္ၿပီး ေရႀကီးေရလွ်ံတာေၾကာင့္ ရြာသားေတြ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡ ေတြ႕သြားၾကတယ္။ ေရျပန္က်သြားတဲ့ေနာက္ ျမစ္ဆိပ္မွာ ထူးထူး ဆန္းဆန္း အနက္ေရာင္ ေက်ာက္ျပားတစ္ခ်ပ္ကုိ ေတြ႕ၾကရတယ္။ ေထာင္လုိက္ရင္ အျမင့္ကတစ္မီတာခြဲေလာက္ျမင့္မယ့္ ေက်ာက္ျပားကုိ ရြာသားေတြက ထိကုိင္မိလိုက္တဲ့အခါ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ေတြက်လာလုိ႕ ထိတ္လန္႔သြားၾကတယ္။
ညေရာက္ေတာ့ စေနနတ္ဘုရားက ရြာသူႀကီးကုိ အိပ္မက္ေပး ၿပီးေက်ာက္ျပားနက္က သူ႔ရဲ႕ကုိယ္ပြားလုိ႕ မိန္႕ၾကားတယ္။ ရြာသားေတြအေနနဲ႕ ေက်ာက္ျပားနက္ကုိ ေနရာေရႊ႕ၿပီး ကုိးကြယ္ပသမယ္ဆုိရင္ ရြာေလးကို ေဘးရန္အေပါင္းကေန ကာကြယ္ေပးမယ္လုိ႕လည္း ကတိေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ စေနနတ္ဘုရားက ကတိတစ္ခုေတာ့ ျပန္ေတာင္းတယ္။ ေက်ာက္ျပားနက္မွာရွိတဲ့ အနႏၲတန္ခုိးေတာ္ေတြဟာ အမုိးအကာေအာက္ က ကင္းမွ အစြမ္းထက္ျမတ္မွာျဖစ္ၿပီး တစ္ရြာလံုးကုိ သူကေစာင့္ၾကည့္ တဲ့အခါမွာ ဘယ္လုိဖံုးကြယ္မႈမ်ဳိးမွ ကာရံမေနေစဖုိ႔ လုိတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ ဒီလုိထားၿပီး ပူေဇာ္ပသမယ္ဆုိရင္ ရြာေလးကုိေဘးအႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ ေစာင္မၾကည့္႐ႈေပးမယ္လုိ႕ ရြာသူႀကီးကုိ အိပ္မက္ေပးခဲ့တယ္။
ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ရြာသားေတြက အျမင့္တစ္ေနရာမွာ ေက်ာက္ျပားနက္ကုိ ေထာင္ၿပီး နတ္ကြန္း တစ္ခုလုိ စီမံလုိက္ၾကတယ္။ စေနနတ္ဘုရားရဲ႕ အလုိအတုိင္း ေက်ာက္ျပားနက္ကုိ ဘာအမုိးမွ မမိုးတဲ့အျပင္၊ သူတုိ႕ရဲ႕ အိမ္တံခါးေတြကိုလည္း ျဖဳတ္ပစ္လုိက္ၾကဖုိ႕ အားလံုးတညီ တၫြတ္တည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ရြာအတြက္ တံခါးရြက္ရွိမစရာ မလုိဘူး။ အဲဒီအစား နတ္ဘုရားက ေစာင့္ေရွာက္လိမ့္မယ္လုိ႔အားလံုးက ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရြာရဲ႕အိမ္ေတြမွာ က်ည္းေပါင္ေခြၿပီး ဝင္ ေပါက္လုပ္ေပမယ့္ တံခါးတပ္မထားတာပါပဲ။
အခုေတာ့ သႏၷီသဂၤနပူရဟာ ရြာဆုိေပမယ့္ ၿမိဳ႕ငယ္သာသာ ေလာက္ျဖစ္လာပါၿပီ။ အစက ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေနရာမွာ တုိက္ခံအိမ္ေတြ တိုက္အိမ္ေတြျဖစ္လာေပမယ့္ တံခါးမတပ္တာကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိပါပဲ။ ေက်ာက္ျပားနက္ကုိလည္း အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ယံုၾကည္သူေတြက သူတုိ႕ရဲ႕အိမ္ေတြမွာ ေဘးရန္ ကင္းဖုိ႕အတြက္ လာေရာက္ပူေဇာ္ၾကတာနဲ႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ တံခါးမတပ္တဲ့ အိမ္ေတြ ရွိရာအရပ္အျဖစ္ ကမၻာလွည့္ေတြ လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈလည္ပတ္တာေၾကာင့္ ၿမဳိ႕ငယ္အသြင္ ေျပာင္းလာခဲ့တာပါ။ ေက်ာက္ျပား နက္ကို လာေရာက္ပသသူနဲ႕ လာၾကည့္ၾကသူဆုိရင္လည္း တစ္ရက္ကုိ လူေပါင္းေလးေသာင္းေလာက္အထိ ရွိတယ္ဆုိေတာ့ ရြာေလးကဖြ႕ံၿဖိဳးၿပီေပါ့။ ဒီတစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ပဲ ေက်ာက္ျပားနက္ရဲ႕အစြမ္းနဲ႔ ရြာေလးက ကမၻာသိ ထင္ရွားျဖစ္သြားတယ္။
လက္ဝတ္လက္စား၊ ေရႊေငြေတြကို အိမ္မွာထားၿပီးအျပင္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထြက္သြားတာေတာင္ နည္းနည္းမွ အေပ်ာက္အရွမရွိဘူးလုိ႔ဆုိတယ္။ ညေရးညတာ စိတ္မလံုမွာစုိး သူအခ်ဳိ႕ကေတာ့ တံခါးဝမွာပ်ဥ္ခ်ပ္ကေလး အသာေထာင္ၿပီး အိပ္ၾကေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ အေသမတပ္ၾကဘူးတဲ့။ ရြာသားေတြက စေနနတ္ဘုရားနဲ႕ ေက်ာက္ျပားနက္ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ယံုၾကည္သလဲဆုိရင္ ရြာထဲကအမ်ားသံုးအိမ္သာကိုေတာင္မွ တံခါးမတပ္ဘဲလိုက္ကာ ေလးသာ တပ္ေပးထားၾကတယ္။
သႏၷီသဂၤနပူရမွာ အသစ္တည္ေဆာက္တဲ့ အေဆာက္အအံုေတြ ဆုိရင္လည္း ဒီအစဥ္အလာကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် လုိက္နာၾကတယ္။ ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာက စတင္တည္ခဲ့တဲ့ ရဲစခန္းဆုိရင္ ေရွ႕တံခါးကုိ ေဟာင္းေလာင္းထားရတယ္။
၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္က စၿပီးဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ United Commercial Bank ဆုိရင္ အိႏၵိယမွာ ပထမဆံုးေသာ့မခတ္တဲ့ ဘဏ္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ရြာခံေတြအ တြက္ ဘယ္လုိပဲ အယံုအၾကည္ရွိေပမယ့္ ဘဏ္ဆုိေတာ့လည္း တံခါးမရွိတာက စိတ္မခ်စရာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ အဝင္အထြက္ေနရာကုိ တံခါးအစား နတ္ဘုရားလွမ္းျမင္ႏုိင္ေအာင္ မွန္ခ်ပ္ေတြနဲ႔ကာၿပီး အလိုအေလ်ာက္ ဖြင့္ပိတ္တဲ့ စနစ္ကုိပဲထား ေပးရတယ္။ ရြာသားေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကုိ ေလးစားျခင္းအားျဖင့္ ဘဏ္ကမွန္ပဲကာထားတာလုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ မွန္တံခါးပံုစံအျဖစ္မ်ဳိးအျဖစ္ ျမင္ရရင္လည္း အဲဒီတံခါးမွာ အေသပိတ္ႏုိင္တဲ့ ေသာ့ခေလာက္ မထားတဲ့အထိပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ မိသားစုတစ္စု ခရီးထြက္ရင္ အိမ္နီးခ်င္းေတြကဝုိင္းၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကတယ္။ သူခုိးေတြဆုိရင္ အရင္က ခ်က္ခ်င္းမ်က္စိကြယ္ တတ္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကတယ္။ အခုအခါမွာေတာ့ ပစၥည္းခုိးမိတဲ့သူဟာ ခုနစ္ ႏွစ္ခြဲေလာက္က မ်က္ႏွာမျပရဲ ေလာက္ေအာင္ အရွက္ရစရာေတြနဲ႕ ႀကံဳတတ္တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ နာတာရွည္ေရာဂါသည္ ျဖစ္သြားတယ္လုိ႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ ဒါ့အျပင္ ရြာသားတစ္ေယာက္က သူ႕အိမ္မွာ သစ္သားတံခါးတပ္လုိက္တာနဲ႔ ေနာက္ေန႕မွာ ယာဥ္တုိက္မိျဖစ္တာတုိ႕၊ အျခားထိခုိက္မႈျဖစ္တာမ်ဳိးေတြနဲ႕ လူကုိခုိက္တတ္တယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။
၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္တုန္းကေတာ့ ခရီးသြားတစ္ဦးက သူ႕ကားထဲက ပိုက္ဆံနဲ႔ အျခားပစၥည္း စုစုေပါင္း တန္ဖုိး ၃၅ဝဝဝ ႐ူပီးေလာက္ ေပ်ာက္ဆံုးဖူးတယ္လုိ႔ ေျပာဖူးသလုိ ၂ဝ၁၁ တုန္းက ႐ူပီး ၇ဝဝဝဝ ေလာက္တန္တဲ့ ေရႊ ထည္လက္ဝတ္လက္စားေပ်ာက္တယ္လုိ႔ ဧည့္သည္တစ္ဦးက တုိင္ဖူးပါတယ္။ ရြာရဲ႕သမုိင္းမွာ ဒီႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ပဲ ပစၥည္းေပ်ာက္အမႈ ဖြင့္ခဲ့ဖူးတယ္။
ရြာသားေတြကေတာ့ သူခုိးေတြ႕ ၿပီဆုိရင္ ရြာအျပင္ထုတ္ၿပီး လူ႕အသုိက္အဝန္းက ဖယ္ၾကဥ္လုိက္တာမ်ဳိးနဲ႔ အျပစ္ေပးေလ့ရွိၾကတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူခုိးမိၿပီဆုိရင္လည္း ရြာခံေတြထဲက မဟုတ္ဘဲ ဧည့္သည္အခ်င္းခ်င္းၾကား ပါလာတဲ့ သူခုိးပဲ ျဖစ္တာမ်ားေတာ့ ေပ်ာက္သူေတြလည္း သႏၷီသဂၤန ပူရရြာေလးရဲ႕ဂုဏ္ကုိ သံသယမရွိဘဲ သေဘာက်သြား တာမ်ားပါတယ္။ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ ရြာခံေတြက သူတုိ႕ကုိ စေနနတ္ဘုရား သႏၷီအရွင္က ေစာင့္ေရွာက္ တယ္လုိ႔ခံယူၿပီး အိမ္ေဆာက္ရင္ တံခါးမတပ္ဘဲထားၾကဆဲပါ။
သႏၷီသဂၤနပူရက ရြာခံ အမ်ားစုက ဟိႏၵဴဘာသာကုိးကြယ္ၾကသူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရြာေလးက အိႏၵိယႏုိင္ငံ မဟာရာသွ်ႀတျပည္နယ္မွာ တည္ရွိပါတယ္။ ဘယ္လုိ အေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ဳိးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ သူခုိးသူဝွက္ကင္းစင္တဲ့ လူ႕အသိုက္အဝန္းတစ္ခု တည္ ေဆာက္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ တကယ့္ကုိ ခ်ီးက်ဴးစရာပါပဲ။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကာလအထိ အိမ္တံခါးမတပ္ဘဲထား ႏုိင္တယ္ဆုိေတာ့ ပုိၿပီးဂုဏ္ယူစရာေပါ့။ အခုအခ်ိန္က အိမ္္ေတြမေျပာနဲ႔ ႏုိင္ငံေတြ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာေတာင္ ၿခံစည္း႐ုိး ခတ္ေနရတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကုိယ့္အိမ္ထဲ မေတာ္ေလာဘနဲ႕ ဝင္လာသူမရွိဆုိေတာ့ သူခုိးရန္သာမက မသူေတာ္ရန္ပါ မရွိဆုိတဲ့ သေဘာမ်ဳိးပါပဲ။
ျမန္မာမွာ တစ္ခ်ိန္က တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ရြာေတြ၊ ပင္လယ္ကမ္းနဖူးက ရြာေလးေတြမွာ ဒီလုိရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆုိေတာ့ အတိတ္မွာ စာရိတၱေရးရာ လွပခဲ့ဖူးတယ္လုိ႔ဆုိမွာေပါ့ေနာ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တုိင္းရင္းသားေက်းရြာထဲမွာ နမူနာအျဖစ္ျပန္ ေဆာက္ျပထားတဲ့ အိမ္အခ်ဳိ႕ကုိ အလည္သြားၾကည့္ရင္း တစ္ခ်ိန္က တံခါးမရွိတဲ့ အိမ္ေတြအေၾကာင္း အလြမ္းေျဖ႐ံုပဲရွိေတာ့တယ္လုိ႔ ေတြး ေနမိပါတယ္။
Credit: ေဈးကြက္ဂ်ာနယ္
