ဗဟုသုတ | Posted by ရွှေစင်ဝင်း
(၁) ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဖူးသမွ် ႏုိင္ငံေတာ္ေျမပံုတို႔၌ ျမန္မာျပည္ေျမပံုက အလွဆံုးျဖစ္သည္။ ကုိယ္ မျမင္မေတြ႕ဖူးသည့္ ႏုိင္ငံေတာ္ေျမပံုတစ္ခုက ျမန္မာျပည္ေျမပံုထက္ လွသည္ ဆိုေစဦးေတာ့ ကိုယ္႔အျမင္မွာေတာ့ ကိုယ့္တုိင္းျပည္၏ ေျမပံုကသာ အလွဆံုး ျဖစ္ေနမွာပဲ ထင္သည္။ ‘ကိုုယ့္ငါးခ်ဥ္၊ ကုိယ္ခ်ဥ္သည္’ဟု တစ္ေယာက္က ဆိုခဲ့လွ်င္လည္း ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္က ခ်ဥ္ေလာက္၍ ခ်ဥ္ျခင္းျဖစ္၏ ဟုသာ မိမိက မွတ္ယူထားပါသည္။
ျမန္မာတို႔က ကိုယ့္ႏုိင္ငံကို ‘အဖ ႏုိင္ငံေတာ္’ဟု မသံုး။ ‘အမိ ႏုိင္ငံေတာ္’ဟုသာ အျမတ္တႏိုး ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲေလ့ရွိသည္။ အမိႏုိင္ငံေတာ္ ေခၚရေလာက္ေအာင္လည္း ျမန္မာျပည္ေျမပံု၏ ဟန္က က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ မိခင္တစ္ဦး မတ္တတ္ရပ္ေနသည့္ပံုမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ မ်က္စိက ထုိိအတိုင္းပင္ ျမင္ထားသည္။ သြယ္ေပ်ာင္း ခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ သူ႔သားသမီးေတြကို ခပ္ငုိက္ငုိက္ကေလး ငံု႔ၾကည့္ေနသည္ႏွင့္ တူသည္။
‘‘ငါတို႔အေမက စာမတတ္ဘူး၊ ငါတို႔အေမက ဆင္းရဲတယ္’’ဆိုၿပီး ကိုယ့္အေမကို မခ်စ္ေသာ သာသမီးဟု ေလာက၌ ရွိအံ႔မထင္ပါ။ ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ၊ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ၊ လူရာ၀င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မ၀င္သည္ျဖစ္ေစ၊ လူမ်ိဳးတိုင္း လူမ်ိဳးတိုင္းက ကိုယ့္ႏုိင္ငံေတာ္ကိုေတာ့ ကုိယ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံတကာေဘာလံုးပြဲမ်ား၌ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို သံၿပိဳင္ သီဆိုေနၾကသည္ကို ျမင္ရၾကားရသည့္အခါ စိတ္ထဲ ရႊင္လန္းအားရျဖစ္ရသည္။ ‘ဒါတို႔ျပည္၊ ဒါတုိ႔ေျမ၊ တို႔ပိုင္တဲ႔ေျမ’ ေနရာေရာက္လွ်င္ ၾကက္သီးေတြ ဘာေတြ ျဖန္းခနဲ ထသြားသည့္ အျဖစ္မ်ိဳး သူသူကိုယ္ကိုယ္ ၾကံဳဖူးၾကမည္ ထင္ပါသည္။
(၂) ေျမႀကီးက ေရႊသီးသည္’ဆိုေသာ အဆိုသည္ နားေထာင္ ေကာင္းကာမွ် သီဖြဲ႕ထားေသာ အဆိုတစ္ခု မဟုတ္ေၾကာင္း ေတာသူ ေတာင္သားတို႔က ပိုသေဘာေပါက္သည္။ မိဘဘုိးဘြား အစဥ္အဆက္ ဓားမဦးခ် လုပ္ကိုင္ခဲ႔ေသာ ဤေျမ၌ပင္ သားစဥ္ေျမးဆက္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကသည္။ မိမိတို႔ အရပ္၌ ကုိယ့္သား ကိုယ္႔သမီး တစ္အုိးတစ္အိမ္ ထူေထာင္ၾကၿပီဆုိလွ်င္ လွည္း တစ္စီး၊ ႏြား တစ္ရွဥ္း၊ နားကပ္ တစ္ရန္၊ ဆြဲႀကိဳး တစ္ကံုး၊ ေျမ ဘယ္ႏွဧက စသည္ျဖင္႔ မိဘမ်ားက လက္ဖြဲ႕ၾကသည့္အေလ့ ရွိသည္။
မိမိတို႔ငယ္စဥ္က အိမ္ေျခကလည္း ဒီေလာက္ မမ်ားေသး၊ လူဦးေရကလည္း ဒီေလာက္ မမ်ားေသး။ ဒီေတာ့ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ရသည္က အတန္အသင့္ က်ယ္က်ယ္ ၀န္း၀န္း ရွိသည္။ တစ္စတစ္စျဖင္႔ လူဦးေရက တိုးလာသည္။ လူဦးေရက တိုးလာေသာ္လည္း ေျမႀကီးက တိုးမလာ။ သို႔ျဖင့္ လုပ္ကြင္း လုပ္ကြက္ေတြက က်ဥ္းက်ဥ္း လာသည္။ ေနာက္ၿပီး ဆည္ေရကန္ေရ ေသာက္ခြင့္ မရေသာ မိမိတို႔အရပ္၌ မုိးကုိသာ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အားကုိးအား ထားျပဳၾကရသည္။ မိုးေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းသေလာက္ ေကာက္ပဲ သီးႏံွ ဆူၿဖိဳးသည္။ ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳး ရွိၾကသည္။ ေရႊတြဲလဲ ေငြတြဲလဲျဖင့္ အတင့္အတယ္ ရွိၾကသည္။ ေနာက္ၿပီး စည္သံေျဗာသံလည္း ညံေတာ့သည္။ မိုးမေကာင္းသည့္ႏွစ္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ရြာထိပ္က ေတာင္႐ိုးတက္ၿပီး ထင္းခုတ္သူက ခုတ္သည္။ ေတာေခါင္းက ဖမ္းမိသြားလွ်င္ ဒဏ္ေငြ ေဆာင္လုိက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေတာေခါင္းကို ေရွာင္ၿပီး ထင္းထြက္ခုတ္ၾကျပန္သည္။
ကိုယ့္ရြာေရွ႕က ေတာင္ကတံုး ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ ေျမာက္စူးစူးက ေရႊျမင္တင္ေတာင္ဘက္ ကူးၿပီး ခုတ္ၾကသည္။ သစ္ပင္သစ္ေတာ မရိွလွ်င္ မုိးတိမ္ကလည္း မေပ်ာ္၊ မုိးတိမ္မွ မရွိလွ်င္ မုိးကလည္း မရြာႏိုင္သည့္ အျဖစ္ကို သိသူလည္း ရွိသည္။ မသိသူလည္း ရွိသည္။ ေတာသူေတာင္သား အခ်ိဳ႕၏ ဘ၀၌ သစ္ေရး ၀ါးေရးထက္ ၀မ္းေရးခါးေရးက ပိုအေရးႀကီးသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးကလည္း ရွိခဲ့သည္။
မိမိတို႔ ငယ္စဥ္က ရြာထိပ္က ေတာင္ေပၚမွာ ဆူးပုပ္ ခူးၾကသည္။ မွ်စ္ခ်ိဳးၾကသည္။ သနပ္ခါး ခုတ္ၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ေရာင္းၾကသည့္ ေစ်းကြက္တစ္ခု ျဖစ္ထြန္းခဲ႔ဖူးသည္။ ခုေတာ့ ေတာင္႐ိုးမွာ ခ်ိဳးစရာမွ်စ္လည္း မရွိေတာ့။ ခုတ္စရာ သနပ္ခါးပင္လည္း မရွိေတာ့။ သနပ္ခါးက၊ အပင္ေတြ ကုန္သြားေတာ့ အျမစ္ငုတ္ေတြကိုတူးၿပီး ေရာင္းၾကသည္မုိ႔ မ်ိဳးဆက္လည္း ျပတ္ရေတာ့သည္။
(၃) ထင္းခုတ္သည့္ကိစၥ ရပ္နားသြားခ်ိန္၌ နယ္အေ၀း လုပ္ကြက္တစ္ခု ေပၚလာသည္။ ထိုလုပ္ကြက္က ေရႊေတာသြားၿပီး ေရႊက်င္ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဆင္ေျပသည့္ လူလည္းရွိသည္။ ငွက္သင့္သည့္ လူလည္းရွိသည္။ ေရႊ ေတာကိစၥ ေသြးေအးသြားခ်ိန္၌ ပရိေဘာဂႏွင့္ ရက္ကန္း လုပ္ငန္း ေရာက္လာသည္။ လူငယ္အမ်ားစုက ပရိေဘာဂ လုပ္ၾကသည္။ စားပြဲ၊ ကုလားထုိင္၊ ဗီ႐ိုမ်ိဳးစံု လုပ္ၾကသည္။ မႏၲေလး ၃၅ လမ္း တစ္ေၾကာရွိ ပရိေဘာဂဆိုင္ႀကီးမ်ားသို႔ ပို႔သည္။ မိန္းကေလး အမ်ားစုကလည္း ပုိးထည္ရက္ကန္း ရက္ၾကသည္။ အမရပူရႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ထားၾကသည္။
ပရိေဘာဂႏွင့္ ရက္ကန္းက အထုိက္အေလ်ာက္ ေငြ၀င္သည္ဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင္စု အမ်ား၏ စီးပြားေရးက အတန္အသင္႔ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ရွိလာသည္။ ထို၏ အက်ိဳးဆက္က လူငယ္အမ်ားစု ေတာင္သူ လုပ္ငန္းႏွင္႔ စိမ္းသြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျမႀကီးကို သူတို႔ စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့။ ယခု လက္ရွိ ေတာင္သူ လုပ္ေနၾကသူ အမ်ားစုက သက္လတ္ပိုင္းႏွင္႔ သက္ႀကီးရြယ္အိုတို႔ ျဖစ္သည္။ ယခင္က ယာခင္းေတြကို ေပါင္းသင္ခ်ိန္၌ သူ႔အခင္းကိုယ္႔အခင္း အလွည့္လုိက္ၿပီး သိုင္းၾက၀ိုင္းၾကသည့္အေလ့ ရွိသည္။ ဒါကို ‘လက္စားလုိက္သည္’ ဟုေခၚသည္။ ခုကာလ မေရႊေခ်ာတို႔က အရိပ္ထဲက မထြက္ခ်င္ၾကေတာ့။ ေပါင္းသင္၊ ႏြားစာရိတ္၊ ေျမပဲဆြတ္လည္း မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့။ ထုိအခါ ရြာနီးခ်င္းေတြကို လွမ္းၿပီး လူငွားရသည္။
ခုေနာက္ပိုင္း ျပႆနာက အျခားရြာကို လူငွားသည့္ ကိစၥကလည္း ယခင္ကလို အဆင္မေျပခ်င္။ ‘‘အရင္တုန္းကေတာ့ ေျမပဲ ဆြတ္ခအျဖစ္ အေတာင့္ တစ္တင္း ဆြတ္ႏုိင္ရင္ ႏွစ္ျပည္ေပးတယ္ ဘုရား၊ အခု အခင္းရွင္ေတြက ေျမပဲကို မေပးၾကေတာ့ဘူး။ ေန႔ထြက္ပဲ ေပးၾကေတာ႔တာ။ ေန႔တြက္ခက ၂၅၀၀၊ ၃၀၀၀ ဆုိေတာ့ သူတို႔ကလည္း မလုိက္ၾကေတာ့ဘူး။ လူ ငွားရတာ အဆင္မေျပတာနဲ႔ကို ေတာင္သူလုပ္ငန္းက သိပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး’’ ဟု ညည္းသူက ညည္းသည္။
ဒီႏွစ္မိုးက ဘယ္လို အေျခအေနရွိလဲကြ ေမးမိေတာ့ ‘‘ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ႏွမ္းသမားေတြက အဆင္ေျပေန ေသးတာပဲ ဘုရား၊ မိုးက အရြာ ေနာက္က်ေတာ့ ေျမပဲကုိ အားကိုးလို႔ သိပ္မရေလာက္ဘူး’’ ဆိုသည္။ မိမိတို႔အရပ္၌ ပင္ေတာင္ႏွင့္ ပင္ျပား ေျမပဲ ၂ မ်ိဳးကိုသာ စိုက္ပ်ိဳးၾကသည္။ ပင္ေတာင္ကို ယခု ေဖာ္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ပင္ျပားကိုေတာ႔ သီတင္းကြၽတ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းေလာက္ ေရာက္မွေဖာ္ၾကသည္။ ‘‘ပဲစင္းငံုက ေစ်းေကာင္းရသလားကြ’’ ေမးေတာ႔ ‘‘ဆိုးေတာ႔ မဆိုးပါဘူး ဘုရား၊ ဒါေပမယ့္ ေပၚခါနီးက်ရင္ ေစ်းက က်သြားေရာ’’တဲ့။ ဆက္မေမးရဲေတာ့။
(၄)ရြာအေနာက္ဘက္မွာ ခ႐ိုင္ခ်င္းဆက္ လမ္းမႀကီး ေဖာက္ၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ကားလမ္းေဘးမွ ယာခင္းမ်ားကို မ်က္စိက်သူ မ်က္ႏွာစိမ္း ၿမိဳ႕ႀကီးသားတို႔က ေငြထုပ္ပိုက္ၿပီး ေရာက္လာၾကေတာ့သည္။ ေတာသူေတာင္သားတို႔ အေနျဖင့္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး၊ မၾကားဖူးေသာ ကိန္ဂဏန္းမ်ားကို ျမင္ရၾကားရေတာ့ သြားရည္ယုိသူက ယုိသည္။ ‘‘ဒီလယ္ကြက္ကို ငါ့တစ္သက္ ထုိင္လုပ္ေတာင္မွ ဒီပိုက္ဆံမ်ိဳး မရႏိုင္’’ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ခပ္လြယ္လြယ္ ေရာင္းသူတို႔က ေရာင္းသည္။ ေျမႀကီးဟူသည္က မိမိ တစ္သက္တည္းႏွင္႔သာ ဆုိင္ေသာအရာမဟုတ္၊ ‘‘သားစဥ္ေျမးဆက္အတြက္ ခ်န္ထားခဲ့ရမည့္ အေမြ’’ ဆုိသည့္ကိစၥကိုေတာ့ သူတို႔ ေမ့ထားလုိက္ၾကသည္။
မိမိတို႔ ေတာင္ဘက္က ရြာဆိုလွ်င္ စစ္ကိုင္း ေရႊမင္း၀ံ နယ္ေျမႏွင္႔လည္း မနီးမေ၀း ျဖစ္ေလရကား ၀ယ္သူ ေရာင္းသူမ်ားႏွင့္ စည္ကားလြန္းမက စည္ကားၿပီး ေက်းရြာပိုင္ေျမ တစ္၀က္က သူမ်ား လက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီဟု သိရသည္။ အခ်ိဳ႕အကြက္မ်ားဆို တစ္ႏွစ္အတြင္း မိမိေရာင္းလုိက္သည့္ ကိန္းဂဏန္းထက္ ၁၀ ဆ မက ေစ်းတက္သြားသည္ဟုလည္း ၾကားသိရသည္။
‘‘ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္၊ ဒီေခတ္မွာ လွည္းႏြားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုင္ကယ္ ေမာ္ေတာ္ကားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တိုးပြားလာဖုိ႔က ေျပာေလာက္ေအာင္ ခဲယဥ္းတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ေျမႀကီးက တုိးလာသလား၊ မတိုးဘူး၊ ခင္းဗ်ားတို႔ အေဖလက္ထက္၊ အဘိုးလက္ထက္၊ ဟိုးေရွးေရွးကတည္းက ေျမႀကီးက ဒီေလာက္ ဒီေလာက္ပဲ။ အဲဒါေလးကိုေတာ့ စဥ္းစားထားၾကေစခ်င္ တယ္’’စသည္ျဖင့္ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ေျပာျပရသည္။ နား၀င္သူလည္း ရွိသည္။ နားမ၀င္သူလည္း ရွိသည္။
ေခတ္ေပၚ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ိဳးစံုက ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် တိုးပြားေနသည္။ ေတာမွာလည္း ႐ုပ္ျမင္သံၾကားႏွင့္ ဆုိင္ကယ္ႏွင့္ ကားႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ အခု ရြာမွာ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း ရၿပီဆိုေတာ့ ေရခဲေသတၱာ ၀ယ္သူက ၀ယ္ၾကသည္။ ‘‘ေတာနဲ႔ ေရခဲေသတၱာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ’’ဆုိေသာအဆိုက ေရွးစကား ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ လူလုပ္ႏိုင္ေသာ ပစၥည္းတို႔ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် တိုးတက္ ေနပါေသာ္လည္း ေျမႀကီးက တိုးမလာ။ ေျမႀကီးကို လူက လုပ္၍ မရ။ ေျမႀကီးက ယခင္အတိုင္း ယခင္အတိုင္းပဲျဖစ္သည္။ ေျမႀကီး၏ တန္ဖိုးကို သူတို႔ေလာက္ သိၾကသူမ်ားလည္း မရွိ။ ထုိအထဲမွပင္ လက္လြတ္စပယ္ ေရာင္းခ်ေနသည့္ ကိစၥကိုေတာ့ မိမိတို႔လည္း ဥာဏ္မမီ။ ‘‘တပည့္ေတာ္က၊ မေသခင္ ေျမးေတြကို ကိုရင္ ၀တ္ကေလးေတြနဲ႔ ျမင္သြားခ်င္တယ္ဘုရား၊ အဲဒီလို ျမင္ဖို႔ရာကလည္း ဒီအကြက္ေလး ေရာင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မွာကိုး’’ဟု ဦးေလးတစ္ေယာက္က ဆိုဖူးသည္။ နားခ်ဖို႔ ခက္လွပါဘိေတာင္း။
(၅)မိမိတို႔အရပ္၌ အခ်ိဳ႕က ေျမႀကီးကို ေရာင္းၿပီး ရွင္ျပဳ အလွဴေပးၾကသည္။ ေမာ္ေတာ္ကား ဆုိင္ကယ္ ၀ယ္ၾကသည္။ အိမ္အိုေလးကို ျပင္ေဆာက္ၾကသည္။ ေရႊထည္ ေငြထည္ လုပ္ထားၾကသည္။ ထိုအရာ အားလံုး ႏွစ္ကာလ အပိုင္းအျခား အားေလ်ာ္စြာ ပ်က္စီး ၾကရပါလိမ္႔မည္။ လံုး၀ဥႆံု မပ်က္စီးႏိုင္သည္က ေျမႀကီးပဲ ျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ အနိစၥ သေဘာအရ ေျမႀကီးလည္း ပ်က္စီးရမည္ကေတာ႔ ဧကန္။ သို႔ေသာ္ ထုိေန႔က ကမ႓ာပ်က္မည့္ေန႔ ဆုိေတာ့ အေ၀းႀကီး လုိပါေသးသည္။
ႏွစ္ကာလတို႔ ၾကာျမင့္ခဲ့ခ်ိန္၊ မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ တိုးပြားလာခ်ိန္၌ မိမိတို႔ ေရာင္းခ်ခဲ႔ေသာ ေျမႀကီးကို မိမိတို႔ ေရာင္းခ်ထားသူမ်ားထံမွ ျပန္၀ယ္ရေသာ တစ္ေန႔ကို ေရာက္လာေလဦးမည္လား။ ‘ထိုေန႔မ်ိဳးကို မေတြ႕ရ မႀကံဳရႏုိင္ပါ’ဟု အဘယ္မည္သူ နတ္ႏွင့္လူကမွ် အာမခံခ်က္ မေပးႏုိင္။ ‘‘တို႔ပိုင္တဲ့ေျမ’’ ဆိုေသာ စကားလံုးသည္ ေခါင္းေမာ့၊ ရင္ေကာ့ၿပီး ဆိုေကာင္း႐ံုမွ် သီဖြဲ႕ထားသည့္ အေပၚယံ စကားလံုးမဟုတ္ပါ။ ရင္ထဲ အသည္းထဲ စြဲေနရမည့္ သီခ်င္းစာသား တစ္ပိုဒ္ျဖစ္ပါသည္။ ေျမႀကီး၏ တန္ဖိုးကို သိနားလည္ျခင္းသည္ အေျခခံက်ေသာ လကၡဏာတစ္ရပ္ ျဖစ္၏ဟုလည္း မိမိက ယံုၾကည္ထားပါသည္။ အရွင္သုမဂၤလ (စစ္ကုိင္း)
Credit: Eleven News
